[56] Jak przygotowywaliśmy się do wyjazdu na Islandię?

Ta cała Islandia to niby jest jeszcze w Europie, ale już prawie nie. Bilety niby (już teraz) łatwo dostępne, ale ich ceny są wciąż w większości przypadków mocno obciążające kieszeń. Może właśnie dlatego poczuliśmy potrzebę porządnego przygotowania się do wyjazdu na Islandię – takiego ze ślęczeniem godzinami nad mapą, szukaniem fajnych miejsc i wartościowych porad w internecie, pisaniem do ludzi, którzy byli i doświadczyli. Nie oznacza to bynajmniej, że kupując bilety 7 tygodni przed terminem, mieliśmy wszystko dopięte na ostatni guzik na długi czas przed. Ani odrobinę.

Co w takim razie robiliśmy przez tak wiele dni?

Autostopem czy samochodem?

Pierwotnie mieliśmy jechać we dwójkę. Pierwszą myślą było poruszanie się po wyspie stopem, bo koszty wynajmu samochodu zwyczajnie nas przerastały. Ta wersja zmieniała się jednak kilkanaście razy w ciągu paru dni, a decyzja została ostatecznie niepodjęta. W międzyczasie zupełnym przypadkiem udało nam się znaleźć kolejnych dwóch kompanów, dzięki czemu wynajęcie samochodu stało się lżejszym jak na studencką kieszeń wydatkiem.

Przejrzeliśmy dokładnie mnóstwo, naprawdę mnóstwo stron internetowych różnych wypożyczalni. Pytaliśmy, czytaliśmy opinie, kontaktowaliśmy się z Polakami mieszkającymi na wyspie (rozważaliśmy też przez moment opcję pożyczenia samochodu od osoby prywatnej). Ostatecznie zdecydowaliśmy się wypożyczyć auto na citycarrentals.com. Czy się sprawdzi – okaże się na miejscu.

Pro tip: zanim wypożyczysz samochód, przeczytaj dokładnie wymagania wypożyczalni względem wynajmującego (często musi to być osoba, która ukończyła 20 rok życia i różne inne kruczki) i opinie osób korzystających wcześniej z usługi.

Sprawa pieniędzy

Jeśli wierzyć licznym relacjom i przewodnikom, na Islandii wszędzie i za wszystko można płacić kartą. Zresztą, nawet jeżeli chcielibyśmy wymienić gotówkę, w Polsce bardzo ciężko znaleźć kantor, który sprzedaje korony islandzkie, a z kolei wymiana złotówek na euro i euro na ISK już na wyspie okazałaby się dosyć nieopłacalna. Dlatego założyliśmy na potrzeby wyjazdu konto walutowe. Wiele banków oferuje takie rozwiązanie, wystarczy wgłębić się trochę w internetową lekturę. My wybraliśmy Alior Bank. Pieniądze na życie na Islandii wpłaciliśmy w złotówkach, następnie zostały one przeliczone na dolary, a później na ISK. Podwójne przewalutowanie trochę przerażająco brzmi, ale mamy nadzieję, że nie zostaniemy oskubani przez to podłe narzędzie kapitalizmu.

Właściwie to sprawa samochodu i konta spędzała nam sen z powiek najdłużej, tym bardziej, że załatwialiśmy to prawie na ostatnią chwilę (a już na pewno później niż powinniśmy).

Ratunku pomocy!

Postanowiliśmy spróbować sił w szukaniu patronów islandzkiej wyprawy. Choć nie osiągnęliśmy fenomenalnych efektów, dostaliśmy na drogę trochę jedzenia i wsparcie medialne. (więcej tu)

Kto czyta, nie błądzi

Czytaliśmy. Błądziliśmy jak cholera w otchłaniach internetu, wymieniliśmy się setkami linków, zdjęć, artykułów. Ustaliliśmy wstępną trasę, usiłując ją maksymalnie zoptymalizować tak, by nie przesadzić z ilością kilometrów, ale jednocześnie zobaczyć jak najwięcej. Nauczyliśmy się prawie na pamięć przewodnika (prawie, bo nie sposób spamiętać wszystkie te pokręcone nazwy i jeszcze skojarzyć je z odpowiednimi miejscami), a ja wciąż mam wrażenie, że nie wiem nic o kraju.

Rzecz o mapach

Wszyscy krzyczeli: nie kupujcie mapy w Polsce! Na miejscu dostaniecie o wiele dokładniejszą. Chyba mieli rację, bo jedyna mapa, jaką udało mi się znaleźć w Krakowie była cieniutka, byle jaka i jestem pewna, że podarłaby się po pierwszym rozłożeniu.

Roboczo wydrukowaliśmy na formacie A3 całkiem fajnie oznaczoną mapę znalezioną w internecie i na niej rysowaliśmy, zaznaczaliśmy i kreśliliśmy głupoty.

Co zabrać?

Ogólne wskazówki jak się spakować (klik) już kiedyś opisałam, ale uznaliśmy, że wyprawa do zimnej krainy w tak niefortunnym (jak wszyscy twierdzą) jesiennym terminie będzie wymagała kilku ważnych modyfikacji.

- śpiwór – koniecznie gruby! Mi się udało pożyczyć taki z komfortem do… -28 stopni, co pewnie jest trochę przesadą, ale lepiej (hehe) dmuchać na zimne

- kuchenka turystyczna – jeszcze nie wiemy, czy się przyda, ale myślę, że możliwość wypicia gorącej herbaty gdzieś na zimnym pustkowiu będzie nieoceniona

- termos/kubek termiczny – długo ciepła herba > krótko ciepła herba

- ubrania chroniące przed wiatrem – wszyscy twierdzą, że to wiatr jest największym utrapieniem turystów na Islandii. Ciepła kurtka, szalik, czapka, rękawiczki to konieczność.

- materac – zamiast czterech karimat bierzemy dmuchany materac, by oszczędzić trochę miejsca w plecaku. Wielkością powinien idealnie wpasować się w bagażnik samochodu.

Strony

Jak wspomniałam wcześniej, oczytaliśmy się internetów jak szaleni. Nie widzę wobec tego powodów, dla których miałabym nie ułatwić ci teraz zadania i nie pomóc oszczędzić kilku godzin życia, które mógłbyś spędzić na wklepywaniu w Google kolejnych haseł związanych z Islandią.

Ważne informacje

- http://en.vedur.is/weather/forecasts/aurora/ - prognozy zorzowe, pogodowe i wszelkie inne meteorologiczne informacje

- http://www.samferda.net/ - islandzki blablacar

- http://www.safetravel.is/ - aktualne informacje o drogach, alarmach pogodowych itp.

- http://islandia.geozeta.pl/wizy - przepisy

Jak to zrobić tanio (i nie tylko)

Właściwie wszystkie strony sprowadzają się do tego samego, a informacje często się powielają, niemniej warto przejrzeć.

- http://www.nomadicmatt.com/travel-blogs/iceland-budget-tips/

- http://dreamtravelspots.blogspot.com/2015/08/how-not-to-blow-all-your-money.html

- http://www.katilda.com/2014/06/12-tips-for-going-to-iceland.html

- http://toeuropeandbeyond.com/dos-and-donts-of-an-iceland-road-trip/

- http://www.bloglovin.com/blogs/unlocking-kiki-12057517?post=3734421425&group=0&frame_type=a&context=post_page&context_ids=&blog=12057517&frame=1&click=0&user=0&viewer=true

- http://www.whitesticker.pl/50-ciekawostek-o-islandia/ - 50 ciekawostek o kraju

- http://expertvagabond.com/northern-lights-iceland/ - coś dla fanów fotografii

- http://paragonzpodrozy.pl/11060/top-10-noclegow-na-islandii/ - zestawienie 10 najlepszych noclegów na dziko na Islandii wg Paragonu z podróży

Mam nadzieję, że wszystko powyższe okaże się być komukolwiek choć trochę przydatne. Na pewno będzie porządnie zmodyfikowane po powrocie, kiedy już okaże się, że zapomnieliśmy o połowie ważnych rzeczy (a zapomnieliśmy na pewno).

Mam tylko nadzieję, że o tej mniej ważnej połowie.

[55] Dlaczego warto być blondynką

To będzie bardzo feministyczno-szowinistyczny tekst.

Dokładnie taki, po którego przeczytaniu prawdopodobnie popukasz się w głowę i zapytasz: czy ją już całkiem porąbało?

W relacji z Włoch wiele razy określiłam Agnieszkę i siebie mianem blondynek. Beata Pawlikowska też na to wpadła, a nawet wydała całą serię książek, nazywając się „blondynką w podróży”. Nie wiem do końca czy miała na myśli jedynie kolor włosów czy coś jeszcze innego, ale ja użyłam tego słowa nie przez przypadek.

Młodorośli myśliciele XXI wieku podkreślają, że „blondynka to nie kolor włosów, tylko stan umysłu”. Jakby nie było, mają trochę racji. Tym zdaniem zresztą tłumaczy się wiele umysłowych blondynek, próbujących udowodnić, że wcale nimi nie są.

Tylko po co się tak uparcie bronić przed czymś, co może być pomocne?

Bądźmy ze sobą szczerzy – dziewczyny miewają łatwiej. Nie zawsze i nie we wszystkim, dlatego tylko miewają. W sklepie, w kolejce (oprócz tej do toalety w miejscach publicznych), w barze, w kłopotach. Również w podróży. Dlaczego więc czasem tego nie wykorzystać z pełną świadomością?

Może dlatego, że to nie do końca fair. Dokładnie tak samo, jak zakładanie z góry, że jeśli blondynka, to na pewno nierozgarnięta i nieporadna. Krzywo zaparkowany samochód? Pewnie baba za kierownicą. I tak dalej, dalej, w nieskończoność.

Nie mam ochoty robić z siebie superbohaterki, bo nią zwyczajnie nie jestem, niemniej w równym stopniu nie poczuwam się do bycia umysłową blondynką. Za to fakt, że wizualnie nią jestem, czasem mi pomaga w udawaniu.

Bo czy policjant wlepi mandat nieporadnej blondynce idącej wzdłuż autostrady, która z uroczym uśmiechem zacznie tłumaczyć, że nie umie znaleźć wyjazdu? Tylko jeśli będzie wyjątkowo złośliwy.

Czy ktokolwiek będzie miał serce, żeby zostawić nieporadną blondynkę na stacji benzynowej, skoro może podwieźć ją nawet tych kilka kilometrów?

Czy poproszony o pomoc przechodzień odmówi nieporadnej blondynce pomocy w znalezieniu drogi, gdy widzi, że się zgubiła?

Nie sądzę. 

Po co w takim razie pokazywać się zawsze ze strony „dam radę sama, ja nie potrzebuję pomocy”, skoro świat jest pełen osób, które chętnie i z pełną życzliwością nieporadnej blondynce pomogą?

Nie chodzi, broń borze, o wykorzystywanie lub nadużywanie ludzkiej uprzejmości. Chodzi tylko o to, że proszenie o pomoc to nic złego, a bycie nieporadną blondynką jedynie zwiększa szanse na powodzenie operacji.

Gdyby nie to szowinistyczne zagranie, nie spałabym tyle razy w tirach, bo nikt by mnie tam nie przygarnął. We Włoszech prawdopodobnie dostałybyśmy mandat co najmniej dwa razy, kierowca autobusu nie wytłumaczyłby nam jak działają bilety miejskie w Wenecji i pewnie jeszcze skasowałby nam za nie więcej niż trzeba. Podczas pobytu w Rzymie zapewne spałybyśmy pod mostem zamiast u couchsurfera, bo na spotkaniu nikomu nie zrobiłoby się nas szkoda, a na campingu nie dostałybyśmy zniżki. 

Nie uwierzę nikomu, kto będzie przyrzekał, że zawsze i w każdej dziedzinie życia gra fair. Że nigdy nie próbuje wejść do ubikacji w McDonaldzie na krzywy ryj bez paragonu, wysiada z autobusu dokładnie w momencie, kiedy bilet czasowy skończy swoją ważność i nie je rzeczy, które przekroczyły termin ważności o dwa dni. Tak samo nie uwierzę, gdy jakakolwiek kobieta powie mi, że nigdy, ale to nigdy nie zdarzyło jej się wykorzystać faktu, że jest kobietą i gdy ładnie się uśmiechnie, może więcej. (Już nie wspomnę, jak świetnie to działa w południowych krajach!)

Dziewczyny mają łatwiej. Tak po prostu jest. Nawet jeśli wszystkie feministki z jakimi kiedykolwiek miałam styczność przyparłyby mnie w tym momencie do ściany i kazały zaprzeczyć, nie zrobiłabym tego, bo zwyczajnie słabo wychodzi mi kłamanie. Zresztą po co? Całkiem nieźle czuję się w roli blondynki i całkiem niezłe rzeczy pomaga mi ona robić. Chociaż czasem wyrzuty sumienia delikatnie mnie kłują, zaraz potem dochodzę do wniosku, że skoro ktoś kiedyś wpadł na tak złośliwy pomysł, by powiedzieć „blondynki są niemądre”… Cóż. Sam się wkopał. :)

Blondynki, korzystajcie ze swojego blondyństwa. Nie złośliwie i nie nadużywając, ale ładny uśmiech i wzrok mówiący „bo ja nie wiem, ja nie umiem” naprawdę oszczędza czas i bywa pomocny. Blondynki są spoko. Blondynki mogą więcej. 

Blondynkom dżentelmeni w sklepach zdejmują produkty z najwyższych półek bez mrugnięcia okiem.

Z pozdrowieniami

Blondynka

 wow wow, ona miała kiedyś włosy!

i wtedy sprawiała wrażenie nawet bardziej blond :)

[54] Dziki (prawie) zachód: o farciarskim pechu i pysznym jedzeniu

Budzimy się wcześnie z obawy, że ktoś z mieszkańców pobliskiego osiedla nas zauważy i okaże się, że nie jest zachwycony naszą świetną miejscówką noclegową. Szybko wychodzi na jaw, że lokatorom pobliskich drzew kategorycznie nie spodobał się namiot (na pewno chodziło o kolor) i dwie ściany są fantazyjnie obsmarowane ptasimi kupami.

Pakujemy się więc i idziemy do pobliskiego parku zjeść śniadanie, po czym postanawiamy złapać autobus jadący na wybrzeże.

 Nie miała być taka kwaśna!

Plaża jest kamienista, ale miła i dosyć spokojna. Słońce praży, a cień znów szybko się kończy, konstruujemy więc profesjonalne urządzenie do przedłużania go, złożone z pałąka od namiotu i koca.

Kładziemy się tylko na chwilę, a budzimy prawie dwie godziny później, kiedy cień już uciekł, wobec czego każda z nas ma przypieczony jeden bok.

Idziemy do pobliskiego supermarketu po wykwintny obiad złożony z parówek i znajdujemy wylotówkę. Kolejny stop łapie się szybko – młody Włoch, który mówi tylko po włosku. Siadam więc z przodu, a kierowca w ciągu 10 minut opowiada mi całe swoje życie, po czym pyta, czy byłyśmy w Pizie i widziałyśmy wieżę. Mówię, że tak, jednak on albo mnie nie słucha albo nie chce rozumieć, bo radośnie oznajmia:

- Dobrze! To pojedziemy do wieży, musicie ją zobaczyć. Potem oczywiście zawiozę was na jakąś stację benzynową.

Nie mam serca tłumaczyć mu, że źle się zrozumieliśmy.

Nasz kierowca vel mistrz selfie

z krzywą wieżą w Pizie

Wysiadamy na stacji przed wjazdem na autostradę. Po dłuższej chwili zatrzymuje się samochód. Idę dowiedzieć się dokąd jedzie i widzę, że w środku siedzi dwóch facetów, na oko koło czterdziestki. Są dziwnie niemrawi i na początku mamy obawy co do wsiadania z nimi, jednak nie wyglądają na takich, którzy planowaliby wyciąć nam organy. I wcale nie są – to najśmieszniejsi ludzie, jakich tego dnia spotykamy. Widać, że są starymi przyjaciółmi: cały czas się przekomarzają i sobie dogryzają. W końcu wysadzają nas na stacji, gdzie znów dostajemy, tym razem od nich, po piwie. Stamtąd szybko udaje nam się złapać młodą parę Szwajcarów, która wraca do swojego kraju. Długo wahamy się, czy ostatnie dni wyjazdu spędzić na zobaczeniu szwajcarskich Alp i już prawie się na to zgadzamy, ale ostatecznie postawiamy zostać we Włoszech. Jest tu zbyt pysznie i zbyt pięknie, a ludzie są dla nas zdecydowanie zbyt życzliwi.

Wysiadamy pod Genovą, a tam zabiera nas starsza pani jadąca do Novary. Na nasze nieszczęście, pogoda mocno się psuje – zaczyna padać i robić się bardzo chłodno. Postanawiamy zostać na noc w Novarze, a następnego dnia rano złapać pociąg do Arony – turystycznej miejscowości położonej kilkadziesiąt kilometrów dalej, w stronę Mediolanu.

Jesteśmy właściwie w prawie tak beznadziejnym położeniu jak dzień wcześniej w Pizie. Na dworcu grasuje chora psychicznie starsza kobieta, która krzyczy na wszystkich wokoło i ma zupełnie w nosie fakt, że średnio ją rozumiemy. Bierzemy więc nasze kilogramy na plecy i idziemy szukać miejsca na nocleg.

Trafiamy do parku. Nie jest on wybitnie dziki, właściwie to wydaje się całkowicie cywilizowany – praktycznie przy samej ulicy, gęsto poprzecinany alejkami z ławkami. Spacerując zauważamy w pewnym momencie duży krzak, który jest właściwie kilkoma iglakami, ciasno zrośniętymi na samiutkim środku trawnika. Niewiele tam wprawdzie miejsca, ale z alejek praktycznie nie sposób dojrzeć, że wewnątrz ktokolwiek śpi. Szybko decydujemy się rozłożyć w środku namiot. Wysłużona i cała w kupie mobilna sypialnia jest trochę za duża względem ilości miejsca w krzaku i właściwie bardziej lewituje w nim, zaczepiona ścianami o gałęzie. Żeby było śmieszniej, w ferworze walczenia z pałąkami namiotu wewnątrz krzaka, gubimy gdzieś tropik (a na zewnątrz wciąż mocno pada).

Jesteśmy już prawie zadowolone z naszej miejscówki. Agnieszka wchodzi do namiotu, a ja podaję jej do środka plecaki, gdy nagle…

- O kurna.

- Co?

- Cicho, nie ruszaj się. Coś jedzie alejką.

Na dróżce, od której dzieli nas jakieś 8-10 metrów widzę światła samochodu. Obie wstrzymujemy oddech – tego brakuje, żeby właśnie teraz ktoś nas zauważył i zadzwonił po policję. Jak się jednak okazuje, wcale by nie musiał.

- Aga, to carabineri. – szepczę najciszej jak potrafię. – Zaraz podam drugi plecak, niech sobie pojadą.

Mundurowi na szczęście odjeżdżają, a my zostajemy niezauważone. Marzymy tylko o tym, żeby przespać się chociaż parę godzin, by móc funkcjonować następnego dnia, nawet jeśli w nocy ma obudzić nas policja. Zresztą, jaki policjant mógłby się spodziewać, że gdy znajdzie namiot w jakichś parkowych krzakach, to wcale nie będą tam koczować nielegalni imigranci, a dwie blondynki z Polski? Dobrze, że nie mamy okazji dowiedzieć się tego na własnej skórze.

Zasypiamy szybko, a za parę godzin budzą nas rozmowy. Najpierw słyszymy młodych ludzi, prawdopodobnie wracających z imprezy, na alejce parę metrów od naszego namiotu. Chwilę później ktoś z całym impetem kopie w kosz na śmieci, po czym przerażająco głośno na niego krzyczy. Jedna osoba. Idzie alejką i wrzeszczy do siebie, przy czym zdecydowanie nie brzmi jak trzeźwy człowiek. Modlę się w myślach, żeby gość nie wpadł na świetny plan wysikania się w krzakach i nas nie zauważył. Na szczęście szybko idzie dalej, a my ponownie zasypiamy.

Wstajemy szybko, bo przed 6 rano. Pierwsza rzecz, jaką zauważamy, to że ściany namiotu są dziwnie suche – mimo braku tropiku i ulewy na zewnątrz, nie spadła na nas ani jedna kropla deszczu, a w środku było wyjątkowo ciepło jak na fakt, że noc okazała się naprawdę chłodna. Krzak w Novarze zyskuje miano bezkonkurencyjnie najlepszej jak do tej pory miejscówki na nocleg.

W żaden sposób nie zapobiega to faktowi, że podczas składania namiotu znów zauważamy na alejce obok samochód. Zamieramy w bezruchu, ale auto okazuje się być jedynie śmieciarką.

Zestresowane i bardzo głodne idziemy na dworzec pociągowy, a ja tego właśnie dnia osiągam ten poziom niewyspania, że zasypiam wszędzie. Najpierw na dworcu, później w pociągu, siedząc na plecaku w przejściu między wagonami, bo przedziały są przepełnione. Szczęśliwie szybko docieramy do Arony, która absolutnie nas zachwyca. Małe, niby turystyczne, ale jednak całkiem spokojne miasteczko nad jeziorem Maggiore z przepięknymi widokami na Alpy. Robimy kilka zdjęć, po czym rozsiadamy się w niewielkiej, rodzinnej knajpce, gdzie zamawiamy dużą i pyszną pizzę z orzechami i gorgonzolą, z której, między innymi, słynie Piemont. Po takim sycącym obiedzie idziemy tam gdzie zawsze, czyli na wylotówkę.

 o taaaaaam chcę pojechać

Nie musimy długo czekać na podwózkę. Zatrzymuje się młody chłopak, który zawozi nas do miejscowości położonej kilka kilometrów dalej – Dormelletto. Tam próbujemy łapać dalej, jednak dajemy sobie deadline – jeśli nie złapiemy nikogo w ciągu dwóch godzin, idziemy na położony w pobliżu camping. Po godzinie uznajemy, że wcale nie chce nam się już dziś łapać i może po 10 dniach w podróży pozwolimy sobie wreszcie na burżujski, płatny i wygodny nocleg. Wcześniej idziemy do znajdującego się obok supermarketu, gdzie kupujemy wino i pyszności na kolację.

Właścicielka campingu wskazuje nam miejsce na rozbicie namiotu przy samej plaży. Jesteśmy maksymalnie szczęśliwe, bo w zasięgu parudziesięciu metrów mamy piękne widoki, sklep, dostęp do prądu i oczywiście prysznic z ciepłą wodą (więc myjemy się dwa razy, tak na zapas).

Po ogólnym ogarnięciu siadamy na kamieniach przy brzegu i całym jedzeniowym dobrodziejstwem. W pobliżu imprezuje jakaś niemiecka kolonia, małe dzieci biegają po trawniku, a my patrzymy, jak się ściemnia, a na czystym niebie pojawia się morze gwiazd i jest nam po prostu dobrze.

Rano góry w świetle wschodzącego słońca jeszcze bardziej nas zachwycają. Z bólem serca i ogólnym smutkiem idziemy na zapasowy prysznic i stajemy w zatoczce.

Niedługo potem jedziemy już ze starszym panem do kolejnej miejscowości, z której zabiera nas dwóch Egipcjan. Nie za wiele mówią po angielsku, ale nie przeszkadza im to w tym, by zatrzymać się na stacji benzynowej na wspólną kawę. Bez problemu też wysadzają nas dokładnie tam, gdzie chcemy.

Z kolejnej stacji zabiera nas starszy, bardzo sympatyczny pan, z którym jedziemy kilka dobrych godzin, bo zawozi nas aż pod Wenecję. A tam miłe zaskoczenie – duża stacja z mnóstwem polskich tirów. Robimy więc rundkę między samochodami i znajdujemy dwóch kierowców, którzy zgadzają się nas zabrać. Zbyszek i Tomek niszczą moją teorię o tym, że imiona kierowców jeżdżących razem w trasy muszą się rymować.

Panowie jadą w stronę Austrii i tam też się z nimi zabieramy. Na wieczór dojeżdżamy na parking kawałek za granicą austriacko-włoską, położony dosyć wysoko w górach, co skutkuje tym, że temperatura spada do jakichś 12 stopni. Robimy sobie herbatę i rozważamy pod którym daszkiem będzie nam najlepiej rozbić namiot.

- Powariowałyście? Po co będziecie rozbijać namiot, jak my mamy po dwa łóżka w samochodach. Spokojnie możecie się przespać w ciężarówce, ciepło wam będzie przynajmniej.

Nie ukrywamy, że perspektywa wygodnego łóżka bardzo nam się podoba.

Rano budzą nas piękne widoki za oknem i zapach świeżej kawy. Jedziemy z parkingu prosto na stację, gdzie każda z nas dostaje po pizzy z mrożonki i jest to chyba najlepiej smakujące śniadanie na świecie.

Zbyszek i Tomek z Austrii odbijają na Czechy, a my, jako że wolimy jechać przez Słowację, wysiadamy po Wiedniem. Na parkingu najpierw łapiemy polskiego kierowcę tira, jednak po paru minutach jazdy łapie nas policja – czepiają się o rozładowaną winietę. Kierowca jest tym na tyle zestresowany, że postanawiamy wysiąść i nie robić mu więcej kłopotów niż już ma.

Właśnie na tej stacji przy obwodnicy Wiednia mamy ogromnego farta – zatrzymuje się samochód osobowy na polskich numerach, a w nim dwóch młodych chłopaków.

- Cześć, gdzie jedziecie?

- Do Limanowej. A wy dokąd chcecie?

- Do Polski! Pewnie w takim wypadku najwygodniej będzie nam pojechać do domu przez Kraków…

- No to wsiadajcie, podrzucimy was chociaż do Rabki.

Jesteśmy przeszczęśliwe. Mimo że mamy idealne warunki do spania, nie mrużymy oka ani na moment – nasi współtowarzysze są tak śmieszni, że w ogóle się z nimi nie nudzimy. Po kilku godzinach drogi wysadzają nas przy przystanku autobusowym, skąd za dosłownie parę minut odjeżdża bus do Krakowa. Głupio nam jednak stać bezczynnie, więc wyciągamy kciuki i… zatrzymuje się van. Biegnę do kierowcy i pytam po polsku dokąd jedzie, na co ten pyta mnie o to samo po angielsku.

Nieważne po jakiemu - grunt, że do Krakowa!

Tym sposobem na pierwszego stopa w Polsce po dwóch tygodniach za granicą, łapiemy Szweda, Amerykanina oraz pół Szwedkę – pół Amerykankę. Żeby było śmieszniej, okazuje się, że również podróżowali po Włoszech, a teraz planują zrobić w Krakowie dokładnie to samo, co parę dni wcześniej my zrobiłyśmy w Rzymie, czyli iść na spotkanie couchsurferów głównie po to, żeby znaleźć osobę, która ich przenocuje. Dodatkowo przyznają się, że za jeden z celów swojej podróży wzięli sobie zabieranie wszystkich autostopowiczów, których zobaczą przy drodze.

Jako naiwny dzieciok, który wierzy, że rzeczy nie dzieją się bez przyczyny, wiem, że kiedyś ich jeszcze spotkamy. Może to sugestia od świata, że zamiast smucić się, że piękne Włochy, piękni Włosi, pyszne jedzenie, zapierające dech widoki, wiecznie gorący wiatr, życzliwi kierowcy, niewygodne noclegi i bliskie spotkania z policją już za nami, powinnyśmy planować kolejny wyjazd. Czyżby tym razem do Szwecji? :)